18-01-2025

Een ander deel van mij speelt een rol in een romantisch programma in de sneeuw. Ik herken mezelf in de frons, maar totaal niet in de omgeving. Een skipiste, de kou, hossende mensen in een hut, dat klinkt als het tegenovergestelde van romantiek. Er schuilt een romanticus in mij, maar die ligt ergens in een warme grot en houdt momenteel een winterslaap.

Het afgelopen jaar ben ik vol in het schaduwwerk gedoken. Als een schoonzwemmer in het bad baande ik mijzelf door onbewuste wateren, donkere dieptes en werd overspoeld met zeeën van verdriet om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat mijn gebroken hart nog steeds niet genezen is. Ik heb zo mijn best gedaan het weer bij elkaar te rapen, dat het rapen op zich een truc werd om nog weg te blijven van de acceptatie.

Momenteel laat ik het toe. Momenteel geloof ik dat het op dit moment bij me hoort. Het is oké. Het mag er zijn. En het is ook oké wanneer het wellicht wel voor altijd bij me blijft. Maar de eenzaamheid die ik soms ervaar is intens. Het overvalt me en grijpt me bij de strot. In het begin lukte het totaal niet om het weg te slikken. Toelaten en verteren behoorde nog niet tot mijn vaardigheden. Toch is het tegenwoordig al een stuk lichter, en begint het alleen zijn een steeds rustigere stroom van energie te zijn. Als een kabbelend beekje dat na een heftige winter weer enthousiast wordt om het groene gras in de berm speels te begroeten.

Ik schrijf me in voor een yoga les. Eentje op de zaterdagochtend in een vrij rustige sportschool. Het lukt mij deze dagen zelden nog om ergens op tijd te verschijnen, ook nu arriveer ik te laat voor de les. De ruimte is gevuld met vrouwen van jong en oud. Ik sloof me uit, zweet en ben vol met mijn aandacht bij de houdingen. Heel af en toe kijk ik tijdens Downward Facing Dog stiekem door mijn benen en scan ik de ruimte of de romanticus in mij al wakker mag worden.

Ik sluit deze ochtend vol met inspanningen af in de warme sauna. Geen winter vol met liefde, maar lekker veel warmte helemaal voor mij alleen.